To najważniejsze pytanie życia. Próby uchwycenia, nazwania, zrozumienia zdają się wymykać , nie sięgają celu. Mogę określać siebie tysiącem słów za którymi podążają znaczenia. Znaczenia nadane słowom pozwalają się nam komunikować. I tak oto jestem strumieniem myśli, emocji i odczuć zapakowanym w 45 letnie,  męskie ciało, jestem pedagogiem, synem i ojcem. Jestem kredytobiorcą, odwiedzającym galerie klientem, współodczuwającym przechodniem, uważnym kierowcą oraz uczestnikiem ruchu ulicznego, antyfanem korków. Bywam zniecierpliwionym pacjentem przychodni lekarskich i odhumanizowanym petentem urzędów wszelakich. Bezrobotnym, by potem zostać zapracowanym koordynatorem, specjalistą ds. niemożliwych do realizacji, widzem obrazków kultury, słuchaczem głosów przyrody, odgłosów miast i dźwięków muzyki, czasem zamyślonym chłopcem z dzieciństwa. Byłem przerażonym uczniem i rozczarowanym studentem. Rozgorączkowanym, spóźnionym kochankiem, miotaczem dysku i oszczepu,  nadzieją trenera. Zalęknionym wrażliwcem i upojonym alkoholem marzycielem, Zesztywniałym wstydem młodzieńcem z wypiekami i zranionym, porzuconym i przegranym facetem. Jestem też spokojnym drzewem, wartką rzeką i ociężałą, duszącą poranną mgłą, poszukiwaczem prawdy i wolności od czasu. W końcu jestem nikim, nawet niczym, nicością. Nic. A jednak jestem Tobą , a Ty jesteś Mną. Pytajmy, tak długo jak mamy dostęp do tlenu. Mogę też milczeć, nic nie mówić, zamienić się w skałę. Jednak Ta cisza pragnie być wypowiedziana. Próbujmy.