Czuły Brutal - Przewodnik Duchowego Wojownika

Podobno dzieci są owocami miłości. Przychodzą tu, pojawiają się na skutek połączenia. Wówczas, gdy scalają się ze sobą głodne dusze, gdy spajają się spragnione miłości i dotyku ciała, gdy zwierają się poranione i pokomplikowane psyche. Niekiedy dzieci bardzo pragną się narodzić, pomimo deficytów swoich rodziców, pomimo niewłaściwego ku temu, wydawałoby się, czasu i miejsca, mimo , że ich pośredni twórcy podświadomie są dla siebie wrogami. Siła tchnienia narodzin jest Wielka. Nie dba o skutki, warunki i rokowania. Dzieci wówczas , są jedynie przedstawicielami Życia, ogromnego parcia instynktu przedłużenia gatunku , przetrwania jako zbiór jednostek. Dopiero później , wskutek dojrzewania i rozwoju, jeśli mamy wiele szczęścia i spotyka nas Łaska, dostrzegamy , że jesteśmy przeznaczeni do Miłości. I mamy szansę realizacji tego jedynie przekraczając wszystkie te stworzone strategie, działające w służbie Siły Przetrwania , która nas tu sprowadziła. Jednak właśnie to dojrzewanie i rozwój to z reguły mniej lub bardziej gwałtowny ocean cierpienia z widokami na wyspy radości i dryfujące w nim nasze ukochane istoty. Krople zanurzone w bezkresie wody. Możemy podpalić ten ocean i zafundować piekielny sztorm, możemy towarzyszyć im , mimo własnych niedoskonałości, w podróży do ich wnętrza po najistotniejsze odpowiedzi, a właściwie po odkrycie najwłaściwszych pytań. Możemy regularnie okaleczać nasze dzieci , przydeptując im skrzydła i okazując ciągły brak zaufania w ich przyrodzoną niewinność. Możemy też otaczać je bezpieczną, bez wysiłkową przestrzenią i w niewidzialny sposób kierować ich serca w stronę mocy , kompetencji i swobodnej radości. Możemy straszyć i trwożyć ale też się wygłupiać i brykać do woli. W końcu możemy ich katować niezliczoną ilością „hobby” i zainteresowań zaszczepionych pod naporem własnego niespełnienia lub możemy słuchać , obserwować, rozmawiać i dzielić się nawzajem własnymi perspektywami i nie podważa to w ogóle naszej roli jako rodzica ale właśnie ją humanizuje. Wiele zależy od Nas. Ale nie wszystko.

I nadchodzi rozstanie, rozwód, rozdzielenie, katastrofa, huragan ostateczny, lub upragniony kres permanentnej wojenki. Rozpad rodziny, jej koniec, pod naporem miecza rozcinającego wątpliwą całość. Społeczna porażka cynicznej struktury, koniec złudzeń, marzeń, utrzymywanej na siłę wspólnoty, zakończenie cichych, bitewnych, partyzanckich konfliktów i przejście na otwarte pola walki i wojny o wszystko. Nieuniknione i przewidziane, odsunięte w czasie. Z zaskoczenia, nagłe, z trójkątem w tle albo na pierwszym planie. Oczekiwane, zaplanowane w szczegółach, spontaniczne, w afekcie, radykalne w swej sile. Czasami wypala się to wszystko co nas łączyło, wyczerpuje się paliwo wspólnego trwania, wtedy ból i jego skutki bywają łagodniejsze.

Ale dzieci cierpią. Zawsze. Najbardziej.

Niby to wiemy wszyscy. Ale czy na pewno ? Czy wiedzą to matki robiące ze swych córek i synów powierników własnego cierpienia, żalu , goryczy i skrzywdzenia? Matki obarczające swe ukochane, obronione dzieci, wiedzą „około małżeńską” i subiektywnymi faktami wydarzeń poprzedzających rozpad, nie dbając o podsłuchiwanie rozmów telefonicznych? Czy wiedzą to matki, które sugerują i naciskają podświadomie lub nieświadomie, aby dzieci były po ich stronie, aby się opowiedziały , aby je chroniły, wspierały, pocieszały, rozumiały i uczestniczyły tym samym w tym sztormie w sposób aktywny? Czy wiedzą to matki, które mówią i przekonują dzieci ,że to wszystko wina ojca, jego charakteru, osobowości a One same starały się zawsze i za wszelką cenę i się poświęcały? Czy wiedzą to matki, które insynuują i oskarżają ojców o zachowania pedofilskie? Czy wiedzą jaki obraz ojca tym samym przedstawiają dzieciom? Czy wiedzą to matki, które przedkładają swe skrzywdzenie i urazę nad właściwy kontakt ojca z dziećmi ? Czy zdają sobie sprawę ,że dzieci potrzebują obecności obojga rodziców tak samo? Czy pojmują ,że utrudnianie kontaktów, ich blokowanie i nieszanowanie prawa ojców do nich , obróci się przeciwko nim? Dzieci obserwują i widzą. Czy wiedzą, że zamiast rozjątrzać i eskalować skutki rozpadu musimy wspólnie łagodzić jego wpływ na dzieci? Dzieci nie są dorosłe, nie są temu winne, a opowiadając się po którejś ze stron, już u źródła tego faktu, mają poczucie winy, które skutecznie gasi w nich dziecięcą radość. Czy wiedzą to matki, które nie szanują ojców swych dzieci swymi postawami, czynami i rozmowami czyniąc potomstwo ku temu własną widownią? Czy wiedzą to matki, które próbują ukarać tych złych, podłych, byłych partnerów i mężów za swoje cierpienie, nie licząc się ze zdaniem ojca i nie biorąc go pod uwagę w ważnych decyzjach wychowawczych dla dzieci ? Czy wiedzą to matki, które uważają ,że ich sposób wychowania, styl, światopogląd, przekonania religijne, i kształtowanie dzieci są jedyne i właściwe? Czy wiedzą to matki, które egoistycznie przejmują cały ciężar odpowiedzialności za dzieci, aby potem opowiedzieć światu, że musiały, nie miały wyjścia i aby ten świat wówczas docenił ich wysiłek, poświecenie i je pochwalił ? Czy wiedzą to matki, które kłamią, manipulują i wykorzystują wieź z dziećmi do podtrzymywania wyimaginowanej walki z byłym partnerem? Czy wiedzą to matki trawione wewnętrznie zawiścią, wrogością i pragnieniem zemsty, którego nie da się kontrolować i które roztacza się okręgiem i pochłania niewinne istoty ? Czy wiedzą to matki, które wciąż noszą w sobie tyle złości i urazy oraz goryczy, że wypływa to z ust dzieci oraz w ich czynach w czasie spotkań z ojcami i że One są emocjonalnymi przekaźnikami tego jadu? Czy wreszcie wiedzą to matki, które ubóstwiają role ofiar, bo dają im uwagę wszystkich, współczucie, zrozumienie i paliwo dla podtrzymywania nienawiści ? Czy te ofiary wiedzą, jakie komunikaty trafiają do dzieci i jaki obraz kobiety jest im przekazywany? Czy One zdają sobie sprawdzę, że dzieci potrzebują mieć dorosłych rodziców, że nie mogą być mieszane w nasze sprawy ,że mają niezbywalne prawo do bycia dziećmi, nie powiernikami dorosłych ? I tak, dla nich świat stanął na głowie i zmusił do bycia w sytuacji niezwykle trudnej i bolesnej.

Kobiety, które tak bardzo kochają swoje dzieci.

Jasne.

Nie wyszło, porażka, katastrofa, zmarnowane 10, 15, 20 lat życia. Rozbici, potrzaskani, wyczerpani, urażeni. Poturbowani, oszukani, zawiedzeni i zrozpaczeni. Z długami, kredytami, z pustymi mieszkaniami, bez niczego, na powrót u rodziców, na fotelach u psychoterapeutów, we wspólnotach religijnych, zresetowani, w wynajętych pokojach, ze współlokatorami. W poczuciu winy, ze ścieżkami koksu na lusterku, ze wzrokiem utkwionym w 47 calowego przyjaciela. Uwieszeni na telefonach do wszystkich zainteresowanych bądź wcale, zdesperowani, uwięzieni w ciemnych pokojach z tnącą ciało samotnością. Ukarani, sobie winni, swych nieodpowiedzialnych decyzji opartych o obsesyjne poszukiwanie aprobaty i miłości. Rozpamiętujący wizualizacje okresów gdy było cudnie albo normalnie, siedzący w samochodach na korporacyjnych parkingach, w bezruchu ze ściśniętymi gardłami. Z garścią antydepresantów pod ręką, z notatnikami afirmacji ratujących ostatnie skrawki poczucia wartości, uwaleni do odcięcia, budzący się w łóżkach pocieszycieli w wieku własnych córek i synów. W desperacji, aby przetrwać za wszelką cenę i aby odejść jak najszybciej , najłagodniej, zgasić światło i podłogi, zniknąć pod powiekami ciężkimi ołowianą egzystencją. Odkrywcy przyjemnego chłodu pastelowych ścian korytarzy szpitali psychiatrycznych, zesztywnieni, w obręczach na głowach i ciężarach na piersiach, wykluczeni społecznie, dzielni i nieustający, wytrwali liderzy sprzedaży ze spływającym do gardła posmakiem amfy. Matki handlujące odrzuceniem i powiernictwem wobec dzieci, emigracyjni, wyobcowani ojcowie, których w końcu stać na adwokata i alimenty. Rozgoryczone, zostawione, naiwne ekspedientki, księgowe, pielęgniarki i agentki ubezpieczeniowe, pobite architektki i nieszanowane nauczycielki, zdradzone i oszukane kucharki, krawcowe i menedżerki. Poddani ostracyzmowi, powracający do nałogu , upadli pedagodzy, wyśmiani i niezauważeni murarze i zdradzeni, zajechani wieloetatowi lekarze. Kierownicy z amputowaną męskością, zdeprawowani wykładowcy i ich ulotne nimfetki. W końcu ruszają, w karuzele romansów, do portalowych klawiatur, w korporacyjny wyścig, w klubowy hedonizm, po maratonowe trofea i uniesienia religijne. Aby zapomnieć, wyprzeć, zaprzeczyć, zignorować, odciąć i zostawić za sobą.

Bliskość już zawsze będzie trudniejsza, urealniona, odczarowana. Dzieci będą podzielone, rozdwojone, muszą poruszać się po dwóch światach. Większość przyjaciół odeszła, odsunęła się, zostali nieliczni, Ci, od serca i życzliwi, wiedzący czym jest kryzys. Takie wsparcie ratuje przed szaleństwem.

I podnosimy się. Z zagubienia , zbłąkani i błądzący, duchy z plastrami na ranach. Wstajemy do codzienności, nieśmiało kierując zmęczone oczy ku horyzoncie słońca. Zgoda na ból, cierpienie i rozpacz kiełkuje w osierdziu, jeszcze niepewnie migocze przedsionkami, po czym robimy krok w tył , potrzebny, ponownie dotykamy przeszłości niczym meduzy. I powracamy z odrobiną entuzjazmu, leczenie jest możliwe, zaczynamy rozumieć ten cały proces. Nic bez nas się nie wydarza , zawsze w naszej obecności, jeśli zrobimy miejsce , a jest jego nieskończoność, wtedy jest szansa ,że pojawi się To. Ta milcząca siła , poruszająca wszystkim w bezruchu.

Wówczas odnowieni, w starych szatach, lecz już inni, za progiem rezystancji , za horyzontem zdarzeń, unosimy pokornie oblicza i przytulamy mamy , ojców, dzieci, drzewa, tulimy koty i przyjaciół. Dzielimy się przemianą, której udziałem się staliśmy. Wybaczamy, rozumiemy, jesteśmy uważni na chwile pojednania, pogodzenia i akceptacji losu i przeznaczenia. To wszystko wydaje się być uporządkowanym jednak chaosem. I nie jesteśmy najważniejsi. W końcu. Jaka ulga.

Duchowa Randka

Portale randkowe pokazują mi kondycję relacji międzyludzkich. Moją kondycję również. Kobiety stawiają granice wszelkim przygodom, skomplikowanym układom, panom w związkach, erotomanom, chłopcom przebranym za korpo – wyznawców, również nagim torsom i ładnym buziom ze wzrokiem wpatrzonym we własne oblicza i wizerunki. Panie poszukują partnerów do związków poważnych , stałych, gdzie liczy się poczucie bezpieczeństwa i mózg partnera, umysł i jego sprawność intelektualna. Często czytam profilowe oczekiwania „ aby miał pasję i nie był leniem”, „abym nie musiała podejmować za niego decyzji”, „pragniesz wyłącznie seksu – nie pisz”. Niewiasty wierzą nadal w miłość ,że może być jeszcze pięknie mimo ciężaru przeszłości, dramatycznych rozwodów, katastrof, rozstań i utraty wszelkiego zaufania. Są normalne, zwyczajne, zmienne – diablice i anioły w jednym, niezależne, wymagające, zdesperowane. Zdania w stylu „ jestem jaka jestem” oraz „zapytaj a się dowiesz” sugerują być może obfite braki w rozumieniu samej siebie ale jednocześnie ożywiają tym samym nadzieję na odnalezienie istotnych odpowiedzi przy okazji samczej selekcji . Kandydatki poszukają opiekunów i wybawców, zbawców, odkrywców i gladiatorów, pozując, i prężąc fit ciała, bądź pozycjonując zwyczajne, przebrane na galowo, powłoki i cielesne opakowania na tle swoich komnat, kusząc wizją i gwarancją ognisk domowych oraz przepastnych świątyń seksu, wijąc się i wyginając w pozycjach z trudem ogarnianych przez instytucję Selfie. Niektóre Panie, ilością samych zdjęć, na których układają usta w dzióbek, który to mam za zadanie wyszczuplić ich rysy i ocieplić wizerunek, mogłyby konkurować z wielopokoleniowymi albumami zdjęć rodów królewskich czy książęcych. Są też i takie damy ,których oferta jest niezwykle uboga i ogranicza się jedynie do określenia woli umówienia się z chłopakiem w przedziale wiekowym 18-72 lata i zamieszczenia zdjęcia zrobionego bez lampy błyskowej, podczas bezgwiezdnego nieba, po ciemnej stronie księżyca, w piwnicy bez żarówki, w pozycji ukrytej za starą lodówką. Dziwne ?

Gdzie w takim razie są mężczyźni?

Kiedyś dobra znajoma wprawiła moje ciało i umysł w tygodniowy, przerywany jedynie potrzebą trzykrotnego, dziennego spożycia posiłku - w celu przetrwania, spazm śmiechu mówiąc ,że aby mężczyzna był w pełni szczęśliwy muszą zostać spełnione jedynie dwa warunki:

1. Pełny Brzuszek

2. Puste Jajka

Ot i cała filozofia. Runęło wszystko, tak mozolnie budowane i pielęgnowane, cały zbiór znaczeń nabytych od społeczeństwa i na skutek socjalizacji i doszedłem wówczas do punktu, który buddyści nazywają Czystym Umysłem i oczywiście nie mogło się to odbyć w czasie po spełnieniu powyższych warunków a jedynie na skutek ich deprywacji. Po wielu latach doświadczeń w żonglowaniu na pozór sprzecznymi stano-potrzebami porzuciłem myśl, że jest jakaś sprzeczność. Nie ma jej, żadnej sprzeczności. Pełny Brzuszek, Puste Jajka i Czysty Umysł koegzystować mogą razem, wspólnie w tym ludzkim pojeździe. Ba, nawet sobie nie przeszkadzają a uzupełniają. Cud.

Wróćmy jednak do randek.

Załóżmy, naprawdę hipotetycznie i z niezwykle entuzjastycznie nastawionym wnętrzem, stanem porównywanym być może do szczerej iluzji, jaką musi w sobie wytworzyć agitator przyszłych wyznawców Amway’a, że znajdzie się mężczyzna, drogie Panie, który rozumie i przeżywa swoje uczucia i emocje. Który, wyraża je i adekwatnie działa w oparciu i w zgodzie z nimi, który myśli o drugim człowieku i jego potrzebach nie tylko w kontekście własnych zysków, czasami rezygnując z siedzenia i sterowania ze studni ego wszystkim dookoła. Ponadto facet, który ma nieprzesadnie zadbane ciało, je zdrowo, potrafi zarządzić własnym kryzysem, popłakać się i uwolnić to, co go blokuje , który wie ,że opór jest daremny mimo ,że mu ulega, który czasami walczy o skrawek dobrego samopoczucia i wyczuwa ,że to ostatnie chwile najczarniejszej otchłani. Wreszcie, który wie czego chce, co wbrew pozorom jest niełatwą zagadką. Taki Duchowy Wojownik.

I co wtedy ?
Jak na takiego gościa reaguje Jego niby Poszukiwaczka?

Ano, na początku jest zafascynowana, odżyła w niej wiara ,że będzie jeszcze pięknie, ,że ma towarzysza w podróży po stanach wewnętrznych, że ktoś ją wysłucha, pocieszy, wesprze, uratuje. Ten koleś nie chodzi na piwo, nie gada w kółko o samochodach, zna się na wychowywaniu dzieci i nie jest to zwykłe opiekowanie się ale świadoma i wdrażana rola ojca i jakoś tak nie wchodzi w jej focha, schodzi z linii strzału, nie oddaje kąśliwości.

Niepokój?

Facet już nie jest tylko zalanym fundamentem pretensji i żalu, na którym Randkowiczka, może zbudować pomnik, niczym odwróconą osmozę, tej jedynej, godnej miana dojrzałej do relacji czy związku. Duchowy Wojownik konfrontuje swoją towarzyszkę z ziejącą pustką, jaką każdy z nas nosi w swym sercu. Konfrontuje z potrzebą i koniecznością porzucenia roli ofiary, i przemiany wojującej ,nierozumianej, nieuratowanej, porzuconej w Wojowniczkę Ducha jak On. Razem wówczas mogą wiele. Nie wszystko. Wszystkiego nie można.

I zdarza się taka Duchowa Randka.
Schowani przed światem, w samym jego środku. Poza czasem , zaglądając w Źrenice głębi siebie nawzajem, cieszą się i delektują samą Obecnością.
W Pile. W grudniową Sobotę, w zaparowanym aucie.

Nie porzucajmy nadziei, choć jest jedynie wyprojektowaną w przyszłość odwróconą obawą.
Nieważne.
Ważne są czyny.
Odważne.

Strony

Kobiety , które tak bardzo kochają swoje dzieci. ….i to nie będzie przyjemne.

Szukaj na tym blogu

O mnie

Popularne wpisy

Social media

Etykiety

Archiwum bloga

Instagram